Αναγνώσματα

Αναγνωσματα αυριανής
Κυριακής 12 Ιουλίου 2020
Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Πρόκλου καὶ Ἱλαρίου τῶν μαρτύρων (β’ αἰ.). Παϊσίου ὁσίου τοῦ διορατικοῦ.

Απόστολος
ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Ι´ 1 - 10
1 Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· 2 μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν. 3 ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. 4 τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. 5 Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· 6 ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ’ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· 7 ἤ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ’ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. 8 Ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ’ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. 9 ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· 10 καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

Ευαγγέλιο
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Η´ 28 - 34
28 Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. 29 καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; 30 ἦν δὲ μακρὰν ἀπ’ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. 31 οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. 32 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑπάγετε. οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων · καὶ ἰδοὺ ὥρμησεν πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. 33 οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. 34 καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ Ἰησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ´ 1 - 1
1 Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Ερμηνεία Ευαγγελίου
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Η´ 28 - 34
28 Οταν δε ήλθε εις την απέναντι παραλίαν, εις την χώραν των Γεργεσηνών, τον απάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, που έβγαιναν από τα μνημεία και οι οποίοι ήσαν άγριοι και επιθετικοί, ώστε να μη ημπορή να περάση κανείς από τον δρόμον εκείνον. 29 Και ιδού, όταν τον αντίκρυσαν, έκραξαν με φωνήν μεγάλην και είπαν· “τι κοινόν υπάρχει μεταξύ ημών και σου, Ιησού Υιέ του Θεού; Ηλθες εδώ να μας βασανίσης, πριν έλθη ο προκαθωρισμένος καιρός της κρίσεως και της τιμωρίας μας;” 30 Ευρίσκετο δε μακρυά από αυτούς ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους, που έβοσκαν. 31 Οι δε δαίμονες τον παρακαλούσαν και έλεγαν· “εάν θα μας διώξης από τους δύο αυτούς ανθρώπους, δος μας την άδειαν να πάμε στο κοπάδι των χοίρων”. 32 Και είπε εις αυτούς· “πηγαίνετε”. Και αυτοί εβγήκαν από τους ανθρώπους και επήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και ιδού με μανίαν και γρυλλισμούς ώρμησε όλο το καπάδι των χοίρων από το μέρος του κρημνού εις την θάλασσαν και επνίγησαν εις τα νερά. (Επέτρεψε δε ο Κυριος αυτό, δια να τιμωρηθούν έτσι οι ιδιοκτήται της αγγέλης, διότι παρά τον μωσαϊκόν νόμον αυτοί έτρεφαν χοίρους). 33 Οι χοιροβοσκοί έφυγαν κατατρομαγμένοι, επήγαν εις την πόλιν και εγνωστοποίησαν όλα όσα συνέβησαν και μάλιστα τα της θεραπείας των δαιμονιζομένων. 34 Και ιδού όλη η πόλις εβγήκε, δια να συναντήση τον Ιησούν· και όταν τον είδαν, τον παρεκάλεσαν να φύγη από τα όρια της περιοχής των· (και τούτο, διότι εφοβήθησαν, μήπως δια τας παραβάσεις των υποστούν και άλλην τιμωρίαν).

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ´ 1 - 1
1 Αφού εμπήκε στο πλοίον ο Ιησούς, επέρασε την λίμνην και ήλθε εις την πόλιν του, δηλαδή την Καπερναούμ.

Λόγια Αγίων

Ποτέ να μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας με κανένα πρόσωπο. Ο καθένας από μας, όσο μικρός και αν είναι, είναι μεγάλος ενώπιον του Αιωνίου. Ο Θεός συνάπτει με κάθε ανθρώπινη ύπαρξη καρδιακή και μοναδική σχέση...

~ Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Η σιωπή

"Το να σιωπάς είναι πράγματι αποτέλεσμα και καρπός βασιλικής και ευγενικής παιδείας. Αυτός που έμαθε να σιωπά, αυτός έμαθε και να μιλάει."

Αγ. Νεκτάριος

Ο κήπος της ψυχής

Η ψυχή είναι ένας κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια· και έχουμε μια δεξαμενή νερού (τις δυνάμεις της ψυχής) με δύο βρύσες και δύο αυλάκια.
 Η μία κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ ν' ανοίξω. Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν.

(Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Μακριά από αυτούς που κατηγορούν και κατακρίνουν…

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία…

Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία.

Σε κείνο πού ή ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις.

Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί.Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.

Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις.

Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό.Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ” αυτόν θα φυλαχτείς.

Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού;

Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της Ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού.

Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας;

Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ” αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας.

Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Ιστορίες από το Γεροντικό

Ένας ερημίτης έμενε σε μια καλύβα, δώδεκα μίλια μακριά από την πηγή που όλη η σκήτη έπαιρνε νερό. Έτσι ήταν αναγκασμένος να κάνει πολύ συχνά όλη εκείνη την πεζοπορία. Μια μέρα, που η ζέστη ήταν αφόρητη, έχασε την υπομονή του. ''Είναι τάχα ανάγκη να κοπάζω τόσο; Είπε με το λογισμό του. Δεν έρχομαι να κατοικήσω πιο κοντά στην πηγή;''. Καθώς έκανε αυτές τις σκέψεις, ένοιωσε κάποιον να βαδίζει πίσω του. Γύρισε και είδε ένα νέο αστραπόμορφο. ''Ποιός είσαι εσύ;'' τον ρώτησε με θαυμασμό και απορία. ''Απεσταλμένος του Κυρίου, να μετρώταβήματαπουκάνειςγιανασουδοθείακέραιοςτηςυπομονήςομισθός'', αποκρίθηκε εκείνος και έγινε άφαντος. Τόση δύναμη έδωσαν στον ερημίτη μας τα λόγια του Αγγέλου, που όχι μόνο κοντά στην πηγή δεν πήγε να κατοικήσει, μα άλλη καλύβα έφτιαξε βαθύτερα στην έρημο, για να βαδίζει άλλα τόσα μίλια...

Από το γεροντικό

Ο Αληθινός γάμος

«Ὁ καθηγιασμένος γάμος, ὁ πειθαρχημένος, ὁ χωρὶς διαστροφήν, διατηρεῖ τὸν ἄνθρωπον φυσικῶς καὶ ἠθικῶς, ἐνῷ πᾶσα ἄλλη μορφὴ σαρκικῆς ἀπολαύσεως, ἔστω καὶ ὑπὸ ὀνειρώδη μόνον μορφήν, διαφθείρει ὁλόκληρον τὸν ἄνθρωπον, ἤτοι τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα».

Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ

Ο Ιησούς και ο Εκατόνταρχος του σημερινού Ευαγγελίου

Το σημερινό Ευαγγελικο Ανάγνωσμα μήπως πρέπει να μας προβληματισει;

Είμαστε άξιοι να υποδεχθούμε τον Χριστό; (Ο Ιησούς κι ο Εκατόνταρχος)

Είμαστε άξιοι να υποδεχθούμε τον Χριστό στην καρδιά μας;

Έχουμε την πίστη, αγάπη και ταπείνωση του Εκατοντάρχου;



Ως άνθρωποι ατελείς και αδύναμοι έχοντας επίγνωση της ατέλειας και της αδυναμίας μας, οφείλουμε να ομολογούμε πάντοτε με μεγάλο δέος την αναξιότητα και αμαρτωλότητά μας, αναγνωρίζοντας την άφθαστη και άρρητη τελειότητα του Χριστού μας. Το πρώτο βήμα του συνεχούς και ατελεύτητου   λυτρωτικού μας αγώνος είναι η συναίσθηση της αναξιότητάς μας, το γκρέμισμα των τειχών που συνήθως κτίζουμε, για να δείξουμε στους άλλους τη δύναμη και την υπεροχή μας. Αυτά τα κτιστά τείχη μας αποξενώνουν από τον ίδιο τον εαυτό μας, αλλά ταυτόχρονα εμποδίζουν και την πραγματική επικοινωνία μας με τον Θεό και τους ανθρώπους.

Τρεις αρετές που μας μεταβάλλουν από ανθρώπους του παρόντος κόσμου σε αγγέλους του μέλλοντος αιώνος, αρετές που οφείλει να καλλιεργεί κάθε ένας που πιστεύει στον ταπεινό Ναζωραίο, είναι η πίστη, η αγάπη και η ταπείνωση. Με την ταπείνωση γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας και νιώθουμε εσωτερική αρμονία. Με την αγάπη προσεγγίζουμε τους αδελφούς μας και ζούμε ειρηνικά μαζί τους και με την πίστη γνωρίζουμε και συνδεόμαστε με τον Θεο μας.

  Οι τρεις αυτές αρετές κοσμούσαν και τον ανώνυμο Εκατόνταρχο της Καπερναούμ, του οποίου ο Κύριος κατόπιν επίμονης παρακλήσεώς του θεράπευσε τον δούλο. Ήταν τα παράσημα που κοσμούσαν το στήθος του και τα διαμάντια που αυτός μας παρουσιάζει και μας καλεί σε μίμησή του. Ο Εκατόνταρχος αυτός ήταν ο στρατιωτικός διοικητής της Καπερναούμ και όλης της περιοχής.  Ως Ρωμαίος αξιωματικός ήταν φυσικά ειδωλολάτρης. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πίστευε στα είδωλα, αλλά στον αληθινό Θεο, Αυτόν που είχε γνωρίσει από τους  Ισραηλίτες. Έτσι από αυτούς ήταν ανώτερος στην αγάπη, στην πίστη, και στην ταπείνωση.

Οι περισσότεροι των Ιουδαίων της εποχής εκείνης αν και έβλεπαν σε καθημερινή βάση  το μεγαλείο του Χριστού, και μάλιστα οι άρχοντές τους, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, μιλούσαν περιφρονητικά για το πρόσωπό Του και τον ονόμαζαν, «υιόν του τέκτονος», παιδί του μαραγκού, ανάξιο τιμής. Ο Εκατόνταρχος, όμως, όπως φαίνεται από την απάντηση που έδωσε στον Χριστό, συγκρίνοντας τον εαυτό του με το άφθαστο ύψος της αρετής και της αγιότητος του Χριστού, βλέπει ότι τεράστια είναι η ηθική απόσταση που τον χωρίζει από Αυτόν και ομολογεί δημοσίως, ότι δεν είναι άξιος να τον δεχθεί στο σπίτι του. Έτσι, ο Χριστός μας προγνωρίζοντας την πίστη του δεν τον προκαλεί να την εκφράσει έμπρακτα, όπως προκάλεσε σε παρόμοιο αίτημά της τη Χαναναία.

Όταν ο Χριστός μας μετά την επί του Όρους Ομιλία Του ήλθε στην Καπερναούμ τον πλησίασε αυτός ο Εκατόνταρχος, λοχαγός δηλαδή του Ρωμαϊκού στρατού, αφού όλη τότε η Παλαιστίνη ήταν κάτω από τη ρωμαϊκή εξουσία. Αυτός εξουσίαζε  και διοικούσε εκατό άνδρες.  Η φήμη του Χριστού μας εκείνη την εποχή συνεχώς μεγάλωνε. Το πρόσωπό Του, η διδασκαλία και τα σημεία Του ήταν  το θέμα της συζητήσεως όλων των ανθρώπων και φυσικά και των επισήμων της Καπερναούμ. Ο Εκατόνταρχος θαυμάζοντας τον Κύριο και πιστεύοντας σε Αυτόν τον πλησίασε και αναγνωρίζοντας την ανώτερότητά Του τον παρακάλεσε να του θεραπεύσει τον παράλυτο δούλο. Το αξίωμά του και ο τρόπος της παρακλήσεώς του δείχνουν άνθρωπο με ευγενική ψυχή, καλοπροαίρετο και δεκτικό της αληθείας. Δυστυχώς, όλοι οι εξουσιαστές ανθρώπων, είτε ολίγων είτε πολλών έχουν υπέρμετρη αλαζονεία. Έχουν και επιδεικνύουν την αλαζονεία της εξουσίας.

Τι παρακάλεσε τον Χριστό με πίστη και ταπείνωση ο Εκατόνταρχος; Μήπως τον παρακάλεσε για την υγεία του, την οικογένειά του, για τα παιδιά του η τα συμφέροντα του; Όχι! Τον παρακάλεσε για τον δούλο του που ήταν παράλυτος λέγοντας: «Κυριε, ο παις μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος». (Ματθ. η 6).

 Η λέξη παις εδώ σημαίνει τον δούλο και ο δούλος εκείνη την εποχή  στερούνταν το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο, την ελευθερία. Δεν είχε κανένα ανθρώπινο δικαίωμα και αποτελούσε περιουσία του κυρίου του, ο οποίος μπορούσε όποια στιγμή ήθελε να τον πουλήσει η να τον σκοτώσει. Έτσι, βλέπουμε πολλές επαναστάσεις των δούλων εναντίον των κυρίων τους για τη βάναυση συμπεριφορά τους η ακόμη και δραπετεύσεις. Η καλοσύνη, όμως, την Εκατοντάρχου, η αγάπη του για τον δούλο του, ο οποίος ήταν έντιμος, όπως περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, φαίνεται από το ότι ο Εκατόνταρχος τον σεβόταν και τον είχε να μένει μαζί του στο σπίτι του, σαν παιδί του πραγματικό.  Ενδιαφερόταν και συνέπασχε  μαζί του, λες και γνώριζε και βίωνε την αλήθεια που διακηρύττει ο Απόστολος Παύλος· «Ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ  Ιησοῦ» (Γαλ.  γ  28).

 Και ο Χριστός στο αίτημα του Εκατοντάρχου και βλέποντας ότι είχε πίστη φιλάδελφη, ταπεινή και ακλόνητη, απάντησε: «Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν» (Ματθ. η  7), δείχνοντας τη διάθεση Του να μεταβεί στο σπίτι του, για να θεραπεύσει τον δούλο του.

  Και τότε ήταν που ακούσθηκε η απόκριση του Εκατοντάρχου: «Κυριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης· αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. η  8). Ως ταπεινή ψυχή ταπεινώθηκε περισσότερο μπροστά στη συγκατάβαση του Χριστού μας μέχρι της ελαχιστότητός του και στο ενδιαφέρον Του γι’ αυτόν.

Τη φράση του Εκατοντάρχου επαναλαμβάνει ο Άγιος  Ιωάννης, ο Χρυσόστομος, στην κατανυκτική ευχή της θείας Μεταλήψεως, που εκφράζει τη συντριβή και την ταπεινοφροσύνη του πιστού, ο οποίος αισθάνεται ανάξιος να φιλοξενήσει στην καρδιά του τον Κυριο: «Κυριε, ο Θεός μου, οίδα, ότι ουκ ειμί άξιος, ουδέ ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής».  Ολοι μας οι αγωνιζόμενοι για την κατάκτηση της αρετής και τη θέωση, όλοι εμείς οι αναγνωρίζοντας την τελειότητα του Χριστού και την ατέλεια των πράξεών μας οφείλουμε να ακολουθούμε την προτροπή Του: «Άγιοι γίνεσθε, ότι Εγώ Άγιός ειμι» (Α  Πέτρ. α  16).

Αγαπητοί μου, ο Θεός μας έκανε το χατίρι και θεράπευσε τον δούλο του Εκατοντάρχου βλέποντας την πίστη του, την αγάπη του και την ταπείνωσή του. Και εμείς ας γνωρίζουμε ότι κάθε αίτημά μας προς τον Κύριο αν συνοδεύεται από ταπεινό φρόνημα, γνωρίζοντας την ατέλεια και αναξιότητά μας, από αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και εφαρμογή του λόγου του Θεού: «έκαστος μη τα εαυτών  σκοπείτε, αλλά και τα των ετέρων» (Φιλιπ. β  4), καθώς  και από πίστη στην παντοδυναμία του Θεού μας, καθώς είπεν ο Ιώβ: «αδυνατεί δε τω Θεώ ουδέν» (Ιωβ. Ι , 13), το αίτημά μας θα γίνει αποδεκτό. Το αίτημά μας, όμως, ας συνοδεύεται από προσευχή και δοξολογία Κυρίου.

Το «δόξα Σοι, ο Θεός,» δεν πρέπει να λείπει από τα χείλη μας, έλεγε ο Όσιος Γέροντας Παΐσιος και συνέχιζε.

-Όταν πονάτε, να έχετε για χάπι το «δόξα Σοι, ο Θεός». Κι’ εμένα τίποτα άλλο δεν με πιάνει όταν πονάω, παρά μόνο η δοξολογία του Θεού. Το «δόξα Σοι, ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Ο πνευματικός του Γέροντας στην καλύβη του Τιμίου Σταυρού, ο χαριτωμένος Παπα- Τύχων, με τον οποίο συγχαίρει αιώνια στην Βασιλεία των Ουρανών ο Όσιος Παΐσιος, έλεγε:

-Το « Κύριε, ελέησον» έχει μισθό εκατό δραχμές, το «δόξα Σοι, ο Θεός» έχει χίλιες δραχμές, είναι δηλαδή πολύ πιο αρεστό στον Θεό μας.

Ήθελε να πει, ότι ο άνθρωπος, δυστυχώς, ζητάει το έλεος του Θεού από ανάγκη, ενώ Τον δοξολογεί από φιλότιμο. Και αυτό το φιλότιμο επιβραβεύει ο Θεός. Του δίνει μεγαλύτερη αξία. Και αυτό δεν πρέπει να φαίνεται μόνο στις ανάγκες και στις δοκιμασίες, αλλά και όταν αυτές περάσουν. Μην ξεχνάμε ότι αυτές τις δοκιμασίες της ζωής τις επιτρέπει ο φιλάνθρωπος και γιατρός των ψυχών μας και παιδαγωγός μας Θεός, για σωφρονισμό και θεραπεία μας, αφού αυτές είναι τα φάρμακα της ψυχής.