Κάποτε, στο Κίεβο, στην εορτή των αγίων μαρτύρων Μπόρις και Γκλεμπ, πλήθος ανθρώπων συρρέει από όλες τις πόλεις και τα χωριά για την εορτή των αγίων μαρτύρων. Ένας Κιέβος, έχοντας μεγάλη πίστη στον Άγιο Νικόλαο και στους αγίους μάρτυρες Μπόρις και Γκλεμπ, πήρε μια βάρκα και απέπλευσε στο Βισεγκόροντ, για να τιμήσει τον τάφο των αγίων μαρτύρων Μπόρις και Γκλεμπ παίρνοντας μαζί του κεριά, θυμίαμα και προσφόρα - όλα απαραίτητα y για μια άξια γιορτή. * Έχοντας τιμήσει τα λείψανα των αγίων και έχοντας αγαλλιάσει το πνεύμα, αναχώρησε για το σπίτι. Όταν έπλευσε στον ποταμό Δνείπερο, η γυναίκα του, κρατώντας το παιδί της αγκαλιά, αποκοιμήθηκε και έριξε το παιδί στο νερό, και πνίγηκε. Ο πατέρας του άρχισε να σκίζει τα μαλλιά του, κλαίγοντας δυνατά:
"Αλίμονο είμαι εγώ, Άγιε Νικόλαε, γιατί δεν είχα αρκετή πίστη σε σένα ώστε να σώσεις το παιδί μου από πνιγμό! Ποιος θα είναι κληρονόμος της περιουσίας μου· σε ποιον να διδάξω να κάνει λαμπερή εορτασμό στη μνήμη σου, προστάτη μου; Πώς να διακηρύξω τη μεγάλη σου καλοσύνη, την οποία έχυσες σε όλο τον κόσμο και σε μένα τον δυστυχή, όταν πνιγεί το παιδί μου; Ήθελα να τον μεγαλώσω, φωτίζοντας τον με τα θαύματα σου ώστε μετά τον θάνατό μου να με υμνεί γιατί ο απόγονος μου κρατά τη μνήμη του Αγίου Νικολάου. Αλλά εσύ, άγιε, δεν μου έδωσες μόνο θλίψη, αλλά και στον εαυτό σου, γιατί σύντομα θα χρειαστεί να σταματήσει η μνήμη σου στο σπίτι μου, γιατί εγώ είμαι γέρος και περιμένω το τέλος. Αν ήθελες να σώσεις το παιδί, θα μπορούσες να το σώσεις, αλλά εσύ ο ίδιος του επέτρεψες να τραβήξει, και δεν μου έσωσες το μοναχοπαίδι μου από τα βάθη της θάλασσας. Ή μήπως νομίζεις ότι δεν γνωρίζω τα θαύματα σου; Διότι είναι αναρίθμητοι, και η γλώσσα του ανθρώπου δεν μπορεί να τους συσχετίσει, και εγώ, Άγιε Πατέρα, πιστεύω ότι μαζί σου όλα είναι δυνατά που θέλεις να κάνεις, αλλά να ξεπεράσεις τις ανομίες μου. Τώρα καταλαβαίνω, βασανισμένος από θλίψη, ότι αν είχα τηρήσει τις εντολές του Θεού άψογα, όλη η πλάση θα ήταν υπότακτη σε μένα, όπως στον Αδάμ στον παράδεισο πριν από την πτώση. Τώρα όμως όλη η πλάση επαναστατεί εναντίον μου: νερό πνίγεται, άγρια θηρία επιτίθενται, φίδια καταπίνουν, κεραυνοί καίγονται, τα πουλιά καταναλώνουν, τα ζώα οργίζονται και ποδοπατούν τα πάντα, οι άνθρωποι καταστρέφουν, το ψωμί που μας δόθηκε για τροφή δεν μας ικανοποιεί και, με το θέλημα του Θεού, θα είναι σε εμάς για την καταστροφή. Και εμείς, προικισμένοι με ψυχή και ευφυΐα και δημιουργημένοι κατ' εικόνα του Θεού, δεν εκπληρώνουμε, όμως, όπως απαιτείται, το θέλημα του Δημιουργού μας. Αλλά μη θυμώνεις εναντίον μου, άγιε Πατέρα Νικόλαε, για να τολμήσω να μιλήσω με τόλμη, γιατί δεν απελπίζομαι από τη σωτηρία μου, έχοντας εσένα βοηθό. ”
Και η γυναίκα του έσκισε τα μαλλιά της και χτυπηθεί στα μάγουλα. Τελικά έφτασαν στην πόλη και με θλίψη ήρθαν στο σπίτι τους. Νύχτα ήρθε, και τότε ο Επίσκοπος του Χριστού, Νικόλαος, που βιάζεται να βοηθήσει όλους αυτούς που τον επικαλούνται, έκανε ένα θαυμαστό θαύμα, όπως ποτέ στους παλιούς καιρούς. Κατά τη διάρκεια της νύχτας πήρε από το ποτάμι το πνιγμένο παιδί και το τοποθέτησε στη σοφίτα της χορωδίας του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας, ζωντανό και αλώβητο. Όταν ήρθε η ώρα για τις πρωινές προσευχές, ο σκευοστάνος μπήκε στην εκκλησία και άκουσε ένα παιδί να κλαίει στη σοφίτα της χορωδίας. Και στάθηκε για ώρα αναρωτιόταν: «Ποιος επέτρεψε μια γυναίκα να μπει στη σοφίτα της χορωδίας; ”
Πήγε στον υπεύθυνο της χορωδίας και άρχισε να τον επιπλήττει· αυτός απάντησε ότι δεν ήξερε τίποτα, αλλά ο σκευωρός τον κατηγόρησε: «Σας πιάνουν στα πράσα, γιατί τα παιδιά κλαίνε στη σοφίτα της χορωδίας. ”
Τρόμαξε ο υπεύθυνος της χορωδίας και, ανεβαίνοντας στο βλέμμα, είδε ότι ήταν ανέγγιχτη και άκουσε παιδική φωνή. Μπαίνοντας στη σοφίτα της χορωδίας, είδε πριν από την εικόνα του Αγίου Νικολάου ένα παιδί, όλο μούσκεμα με νερό. Χωρίς να ξέρει πώς να το εξηγήσει, είπε στον Μητροπολίτη γι' αυτό. Έχοντας τελειώσει την πρωινή λειτουργία, ο Μητροπολίτης έστειλε να συγκεντρώσει τον κόσμο στην πλατεία και τους ρώτησε ποιανού το παιδί κείτο στο πατάρι της χορωδίας του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας. Όλοι οι πολίτες μπήκαν στην εκκλησία, αναρωτιούνται πώς αυτό το παιδί βρέθηκε στη σοφίτα της χορωδίας, βρεγμένο από νερό. Ήρθε και ο πατέρας του παιδιού, με σκοπό να αναρωτηθεί το θαύμα, και βλέποντας, τον αναγνώρισε. Αλλά, χωρίς να εμπιστεύεται τον εαυτό του, πήγε στη γυναίκα του και της τα είπε όλα με λεπτομέρειες. Και εκείνη αμέσως άρχισε να κατηγορεί τον σύζυγό της, λέγοντας:
"Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι ένα θαύμα που έκανε ο Άγιος Νικόλαος; ”
Πήγε με βιασύνη στην εκκλησία, αναγνώρισε το παιδί της, και, χωρίς να το αγγίζει, έπεσε κάτω μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου** και προσευχήθηκε, με συγκλονισμό και δάκρυα. Ο σύζυγός της, που στέκεται σε απόσταση, δάκρυσε. Ακούγοντας γι' αυτό, όλος ο κόσμος συρρέει να δει το θαύμα, και όλη η πόλη συγκεντρώθηκε, δοξάζοντας τον Θεό και τον Άγιο Νικόλαο. Ο Μητροπολίτης εόρτασε τιμητική εορτή, όπως τελέστηκε την ημέρα μνήμης του Αγίου Νικολάου, δοξάζοντας την Αγία Τριάδα, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.
* Τα λείψανα των Αγίων Μπόρις και Γκλεμπ βρίσκονταν τότε ακόμα στο Vishegorod του Κιέβου. Το θαύμα που σχετίζεται εδώ συνέβη μεταξύ των ετών 1087 και 1091.
** Αυτή η εικόνα έγινε γνωστή ως "Υγρός Νικόλας" και έκανε πολλά θαύματα σε όλη τη Ρωσία. Χάθηκε κατά τη διάρκεια των επιδρομών των Μογγόλων-Τατάρων. Η σεβαστή εικόνα που την αντικατέστησε εξήχθη προς τη Δύση κατά τα σοβιετικά χρόνια και βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας στη Νέα Υόρκη.
