🔶Αναγνώσματα Κυριακής

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023

Άγιοι Μηνάς ο Καλλικέλαδος, Ερμογένης και Εύγραφος, Όσιος Θωμάς ο Δεφουρκινός† ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΖ΄ (Ι΄ ΛΟΥΚΑ). Μηνᾶ τοῦ καλλικελάδου τοῦ Ἀθηναίου (γ΄ αἰ.), Ἑρμογένους, Εὐγράφου μαρτύρων.

🔸Απόστολος

ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Ϛ´ 10 - 17

10 Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. 11 ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· 12 ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. 13 διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. 14 στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, 15 καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, 16 ἐν πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· 17 καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι ῥῆμα Θεοῦ,

🔸Ευαγγέλιο

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΓ´ 10 - 17

10 Ἦν δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. 11 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τὸ παντελές. 12 ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· 13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. 14 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· Ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. 15 ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· Ὑποκριτά· ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; 16 ταύτην δὲ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; 17 καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ.

🔸Ερμηνεία Ευαγγελίου

10 Ἐδίδασκε δὲ κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου εἰς μίαν ἀπὸ τὰς συναγωγάς. 11 Καὶ ἰδοὺ παρευρίσκετο ἐκεῖ μία γυναῖκα, ἡ ὁποία ἐκ συνεργείας τοῦ πονηροῦ πνεύματος κατείχετο ὑπὸ ἀσθενείας ἐπὶ δεκαοκτὼ ἔτη, καὶ ἦτο δι’ αὐτὸ σκυμμένη διαρκῶς μὲ κυρτωμένον τὸ σῶμα καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ σηκώσῃ ὀρθίαν τὴν κεφαλήν της ὁλοτελῶς. 12 Ὅταν δὲ τὴν εἶδεν ὁ Ἰησοῦς, τῆς ἐφώναξε καὶ τῆς εἶπε· Γυναῖκα, εἶσαι λυμένη καὶ ἐλευθερωμένη ἀπὸ τὴν ἀρρώστιάν σου. 13 Καὶ ἔβαλεν ἐπάνω της τὰς χεῖρας του. Καὶ τὴν ἰδίαν στιγμήν, ἐπανέκτησε τὴν ὀρθίαν στάσιν τοῦ σώματός της καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸν διὰ τὴν θεραπείαν της. 14 Ἔλαβε δὲ τὸν λόγον ὁ ἀρχισυνάγωγος, γεμᾶτος ἀγανάκτησιν, διότι κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου ἔκαμε τὴν θεραπείαν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἔλεγεν εἰς τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ· Ἓξ ἡμέραι εἶναι εἰς τὴν διάθεσίν μας, κατὰ τὰς ὁποίας δικαιούμεθα καὶ πρέπει νὰ ἐργαζώμεθα. Κατ’ αὐτὰς λοιπὸν τὰς ἐργασίμους ἡμέρας νὰ ἔρχεσθε καὶ νὰ θεραπεύεσθε, καὶ ὄχι κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου. 15 Ἀπεκρίθη λοιπὸν εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· Ὑποκριτά, σὺ ποὺ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Σαββάτου κρύπτεις φθόνον καὶ μοχθηρίαν· ὁ καθένας σας κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου δὲν λύει τὸ βώδι του ἢ τὸν ὄνον του ἀπὸ τὴν φάτνην καὶ δὲν τὸ πηγαίνει νὰ τὸ ποτίσῃ, χωρίς, σύμφωνα μὲ τὴν ἐκ παραδόσεως ἀνεγνωρισμένην ἑρμηνείαν τῆς ἐντολῆς τοῦ Σαββάτου, νὰ θεωρῆται παραβάτης αὐτῆς; 16 Αὐτὴ δέ, ποὺ εἶναι κόρη καὶ ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, τὴν ὁποίαν ἔδεσεν ὁ σατανᾶς μὲ τὴν ἀρρώστιαν, ὥστε ἐπὶ δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια νὰ μὴ δύναται νὰ σηκωθῇ ὀρθία, δὲν ἦτο πρέπον καὶ ἐπιβεβλημένον νὰ λυθῇ ἀπὸ τὸ μακροχρόνιον αὐτὸ καὶ ὀδυνηρὸν δέσιμον κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου; 17 Καὶ ἐνῷ ἔλεγεν αὐτὰ ὁ Ἰησοῦς, ἐντροπιάζοντο ὅλοι οἱ ἀντίθετοί του. Καὶ ὅλος ὁ λαὸς ἔχαιρε δι’ ὅλα τὰ λαμπρὰ καὶ θαυμαστά ἔργα, ποὺ διαρκῶς ἐγίνετο ἀπὸ αύτόν.

Οι ψυχές με ευαισθησία

 Οι ψυχές που έχουν μια ευαισθησία, λεπτότητα είναι ιδιαίτερα δεκτικες στα μηνύματα και στην θέληση του Θεού.Διατρέχουν όμως ένα κίνδυνο. 

Άν δεν δώσουν στον Χριστό με εμπιστοσύνη την ζωή τους είναι δυνατόν το πονηρό πνεύμα να εκμεταλλευτεί την λεπτότητα τους και να τις οδηγήσει σε λύπη και απελπισία. Η ευαισθησία δεν έχει διόρθωση ,μπορεί ομως να μεταμορφωθεί, να γίνει αγάπη, χαρά, θεία λατρεία. Με το να στρεψετε την κάθε θλίψη στην γνώση του Χριστού, στην Αγάπη Του,στην λατρεία Του.

Άγιος Πορφύριος

Μόνο αν αλλάξω εγώ

 

*Χάσαμε την πίστη.*

Ανταλλάξαμε τον Χριστό

με μπιχλιμπίδια,

πού τώρα μας τα παίρνουν.

Ανταλλάξαμε την πίστη

με ιδέες και λόγια,

δηλαδή ιδεολογίες.

Εξ' ορισμού δημιουργήματα τού νού,

ο οποίος όμως,

αδυνατεί να συλλάβει,

τον δημιουργό του.

Δέν είναι φτιαγμένος

ο νούς μας, γι' αυτό.

Βοηθητικό εργαλείο είναι.

Άλλωστε ποιά ιδεολογία, μπορεί

να πάρει σαφή θέση

απέναντι, στόν θάνατο;

Καμμία.

Όλες μιλούν για το εδώ καί τώρα.

Αρα, είναι όλες τους για μένα,

πνευματικά, φιλοσοφικά,

αλλά και ουσιαστικά, άχρηστες.

Κοντά στον ζωντανό Χριστό λοιπόν

καθημερινά, κουβαλώντας,

τίς ατέλειες, τίς αμαρτίες

και τα λάθη μας,

καί γλυκά παρακαλώντας,

να γίνει το δικό Του θέλημα,

για τον εαυτό μας

και την χώρα μας.

Μήν θυμώνετε με τούς πολιτικούς,

τούς τηλεαστέρες,

τούς διαπλεκόμενους

καί λοιπούς, πνευματικά ελάχιστους.

"Δείχνουν νικητές κι είναι νικημένοι,

δείχνουν ζωντανοί κι' είναι πεθαμένοι"

Δεν καταλαβαίνουν,

δέν λυπούνται,

δεν έχουν τύψεις,

δεν γνωρίζουν πατρίδα.

Να θυμώνετε αντιθέτως,

με τόν εαυτό σας πού ένα βήμα,

ή μιά ειλικρινής στιγμή, σας χωρίζει

από την σωτηρία και την αλήθεια,

πού πάντα περιμένουν πλάι σας.

Κάθε μέρα, ένα βηματάκι.

Μιά καλή σκεψη, μια καλη πράξη,

ένα κλείσιμο για λίγο τής τηλεόρασης

για μια μικρή προσευχή,

μια ευλογία για έναν εχθρό.

Μικρά παιδικά βηματάκια

για να βάλουμε τον εαυτό μας,

στήν άλλη διάσταση.

Τής πίστης,

τής χαράς,

τής ελπίδας

και τελικά τής αγάπης.

Ότι τόσο δά ελάχιστο κάνει

ο καθένας μας για τον εαυτό του,

το κάνει τελικά, για την χώρα του.

Μόνο αν αλλάξω εγώ,

αλλάζουν όλα γύρω μου.

Ο Θεός να με συγχωρήσει,

πού αν και νήπιο, τολμάω,

να διδάσκω.

Πείτε το ποιητική αδεία,

η συνθετική παραζάλη.

Καί συγχωρείστε με.

Να΄μαστε όλοι ευλογημένοι!

*Σταμάτης Σπανουδάκης*

Στο δρόμο για την Ιεριχώ

https://erimitic.gr/dimitris-athonitis/sto-dromo-pros-tin-ierixo/

Δημήτρης Αθωνίτης

Μια αλληγορική ιστορία από τον Δημήτρη Αθωνίτη εμπνευσμένη από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Μια ιστορία διαχρονική.

Ο ήχος από το χτύπημα της βαριάς ξύλινης πόρτας είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, την ώρα που πήρα, με θυμό, την απόφαση να φύγω (από κοντά Σου). Άλλωστε, την απόφαση αυτή τη «δούλευα» μέσα μου, εδώ και αρκετό καιρό. Ένιωθα βλέπεις πως πνιγόμουν (πως δεν με άκουγες το τελευταίο χρονικό διάστημα και πως δεν ήσουνα κοντά σ’ όλες τις δυσκολίες και τις «ανηφοριές» μου). Έβλεπα και εκείνα τα χαμόγελα της ευτυχίας, να «περισσεύουν» πάντοτε στα πρόσωπα των άλλων (όσων συνειδητά ή ασυνείδητα Σε είχαν αρνηθεί) και εγώ αγωνιζόμουν και μοχθούσα σ΄ όλη μου τη ζωή ασταμάτητα (για να Σε συναντήσω). Κουράστηκα πια να τους ζηλεύω. Έτσι λοιπόν, πήρα την απόφαση και κατά το σούρουπο ξεκίνησα να περπατώ στο υγρό πλακόστρωτο δρομάκι, που θα μ’ έβγαζε έξω απ΄ την πόλη.

Μοναχικός και φοβισμένος, σαν απροστάτευτο μικρό παιδί, γύρεψα πια να βρω καινούριο σπιτικό, πιο ασφαλές, πιο σίγουρο. Και αφότου στάθηκα σ’ όλες τις αγορές της πόλης και ρώτησα κάθε λογής «σοφό», έμαθα για μια πόλη με τείχη υψηλά και ισχυρά, σχεδόν απόρθητα. «Εκεί θα νιώσεις πραγματικά ελεύθερος και ασφαλής, για πάντα», μου είπανε. «Κανείς δε θα μπορέσει πια να σε πειράξει». Και εγώ ο αφελής τους πίστεψα.

Πήρα λοιπόν το μονοπάτι που έβγαζε προς την Ιεριχώ, την πόλη που ονειρευόμουνα σε όλη τη ζωή μου. Και μέσα στο μυαλό (αλλά και στην ψυχή), ξεκίνησα να κάνω νέα σχέδια για μια ζωή ιδανική και τέλεια. Αλλιώτικη απ΄ αυτή που ζούσα μέχρι σήμερα. Μακριά απ΄ τον πόνο και την κούραση. Τον καθημερινό αγώνα και την απογοήτευση. Αυτή που, ότι και να έκανα, όσο και αν προσπαθούσα, έμοιαζε να κερδίζει πάντοτε.

Δεν τα υπολόγισα όμως καλά και κάπου στη μέση της διαδρομής μ’ έφτασε το σκοτάδι. Και εγώ, απ΄ την πολύ βιασύνη μου δεν είχα πάρει, ούτε ένα μικρό κερί μαζί, για να μου φέγγει «αναιμικά» λίγο το δρόμο. «Θα προχωρήσω», είπα αποφασιστικά. «Πλέον, δεν επιστρέφω πίσω. Άλλωστε, όλο και κάποιος θα βρεθεί στο δρόμο μου για να με συντροφεύσει». Και πράγματι, μετά από λίγη ώρα, μια παρέα από διαβάτες με πλησίασε. Και αφού με προϋπάντησαν με τα πλατιά χαμόγελα τους και με μια θέρμη που ποτέ δεν είχα ξανανιώσει, μου είπανε «Μη φοβάσαι. Δεν είσαι μόνος πια. Μαζί θα περπατήσουμε σ΄ αυτό το μονοπάτι». Κι’ ήτανε τόσο καλοί και φιλικοί, που αισθάνθηκα σα να τους γνώριζα από χρόνια. Και έτσι όπως προχωρούσαμε, ξεκίνησα σιγά – σιγά να τους εκμυστηρεύομαι ολόκληρη τη ζωή μου. Και εκείνοι μου γνέφαν κάθε τόσο το κεφάλι, λέγοντας πως με καταλαβαίνανε και πόσο δίκιο είχα. Και εγώ, μέσ’ τη μεγάλη μου αφέλεια, τους εξομολογήθηκα τις πιο κρυφές μου σκέψεις, τα πιο βαθιά μου μυστικά (αυτά που δεν είχα τολμήσει να πω ούτε σε Εσένα). Ένιωθα βλέπεις τόσο γαλήνια και ειρηνικά. Ανάλαφρος, που από τη μια μπόρεσα να βγάλω από πάνω μου, όλα μου τα «βαρίδια» και ευτυχισμένος συνάμα, που είχα βρει επιτέλους κάποιους να με νοιάζονται, να με καταλαβαίνουν. Και είπα, από μέσα μου «Ετούτη η νέα ζωή ξεκίνησε πραγματικά υπέροχα. Έπρεπε από καιρό να είχα πάρει την απόφαση να φύγω».

Και να. Σε λίγο τα μεγάλα τείχη πρόβαλλαν στον ορίζοντα. Ψηλά, επιβλητικά με «ακοίμητους» πυρσούς να καίνε επάνω τους και να φωτίζουν ολόκληρη την πόλη. «Κοιτάξτε» είπα, «φτάνουμε». Μα μόλις γύρισα να μοιραστώ αυτή μου τη χαρά, με τους καινούργιους φίλους, αντίκρισα άλλα πρόσωπα, πιο σκοτεινά και άγνωστα τελείως. Λες και είχαν μάσκες που έπεσαν με μιας και φανέρωσαν πίσω τους μια σκοτεινή αλήθεια. Βλέμματα βλοσυρά και άγρια, με είχανε κυκλώσει. Και αφού ξεκίνησαν να με χτυπούν, με χέρια και με λόγια, στο τέλος μ’ άφησαν αναίσθητο, γυμνό, κατάχαμα στο δρόμο. Μου έκλεψαν τα λιγοστά υπάρχοντα και έφυγαν μακριά μου, ψάχνοντας ανυπόμονα να βρουν το επόμενο τους θύμα.

Δεν ξέρω για πόσες ώρες έμεινα εκεί μισολιπόθυμος. Και όταν συνήλθα εκτός απ’ τις νωπές πληγές που μ’ έκαιγαν, ένιωσα και άλλον έναν πόνο, παράξενο και πιο βαθύ. Ήταν ο πόνος της απόγνωσης που ξενιτεύτηκα μακριά (Σου), που είπα πως θα κάνω, μόνος μου, καινούργια αρχή και που άκριτα εμπιστεύτηκα τον πρώτο ξένο που συνάντησα στο διάβα μου (και ξέχασα Εσένα). Και όσο ο χρόνος πέρναγε, ήμουν όλο και πιο ανήμπορος για να σταθώ στα πόδια μου. Βλέπεις οι πληγές απ΄ τα χτυπήματα ήταν πολλές και αιμορραγούσαν. Τι και αν πέρασαν από δίπλα μου, πολλοί περαστικοί; Όλοι τους μου έριχναν μια φευγαλέα ματιά συμπάθειας, αλλά κανείς τους δε σταμάτησε για να με περιθάλψει. Θες από φόβο, από αδιαφορία ή γιατί δεν προλάβαιναν, συνέχιζαν βιαστικά το δρόμο τους, λες και ήθελαν να απομακρυνθούν μια ώρα γρηγορότερα από εκείνο το σημείο. Ακόμη και κάποια μικρά παιδιά, που με δάκρυα στα μάτια τους παρακάλεσαν να με βοηθήσουν, τα απομάκρυναν κακήν κακώς από κοντά μου. Και έτσι έμεινα για ακόμη μια φορά, ολομόναχος. Και είπα πως τελικά οι μέρες μου μετρήθηκαν και τέλειωσαν εδώ στον έρημο τον τόπο.

Και τότε φάνηκες ανέλπιστα (Εσύ) και με σπλαχνίστηκες. Δε με προσπέρασες, όπως οι άλλοι. Ήρθες κοντά μου και με πήρες αγκαλιά. Έτσι όπως ήμουνα, πεσμένος, βρώμικος με λάσπες και με αίματα. Δε με σιχάθηκες, δε γύρισες αλλού το πρόσωπο (Σου). Μου άλειψες τα τραύματα με λάδι και κρασί, τα έδεσες και με βοήθησες για να σταθώ ξανά στα πληγωμένα πόδια μου. Μου έριξες ένα πανωφόρι και σκέπασες τη γύμνια μου και ύστερα με οδήγησες σε τούτο εδώ το μέρος. Και είπες να με φροντίσουνε καλά μέχρι να δυναμώσω. Και έφυγες τόσο ξαφνικά που μήτε πρόλαβα να σε ευχαριστήσω.

Και οι μέρες κύλισαν και ανάρρωσα. Γιατρεύτηκα και όταν θρέψανε όλες μου οι πληγές μου είπαν πως ήμουν έτοιμος ν΄ αναχωρήσω. Να βγω ξανά, έξω στον κόσμο. Λίγο πριν φύγω ρώτησα δειλά ποιο ήτανε το κόστος. Ήταν κάτι που «στριφογύριζε» συνέχεια μεσ’ το φτωχό μυαλό μου, μιας και τα λιγοστά μου χρήματα, τα είχαν πάρει προ πολλού οι «ψεύτικοι φίλοι». «Πως θα πληρώσω», έλεγα. Φαντάσου την έκπληξη μου, όταν πήρα την απάντηση πως «Τα πλήρωσε όλα ε(Ε)κείνος. Το ίδιο κάνει, τόσα χρόνια, για όλους τους ταλαίπωρους και άτυχους διαβάτες. Τους ψάχνει μ’ αγωνία, ασταμάτητα, σε όλες τις ερημιές και αφού τους βρει φροντίζει για την ίαση και για τη θεραπεία τους. Και πάντα δωρεάν. Ποτέ του δε ζητάει τίποτα».

Συγκλονισμένος απ΄ αυτή την απρόσμενη δωρεά, ετοιμάστηκα να φύγω. Σκέψεις και συναισθήματα στριφογύριζαν μέσα μου. «Μα είναι δυνατόν; Να μου πληρώσει ολόκληρη τη θεραπεία; Και έφυγε τόσο γρήγορα, που δεν πρόλαβα καν να τον ευχαριστήσω. Άραγε, θα τον ξαναδώ ποτέ;». Βγήκα στο δρόμο. Ο ήλιος έριχνε επάνω μου «απλόχερα» τις φωτεινές ακτίνες του. Κοντοστάθηκα και έριξα μια ματιά στη βαριά ξύλινη πόρτα που μόλις είχα κλείσει πίσω μου. Κάτι μου θύμιζε, κάτι απ’ τα παλιά… Και τότε συνειδητοποίησα πως ήταν η ίδια πόρτα που είχα βροντήξει με θυμό, πριν φύγω μακριά (Σου).

Μόνο αυτή θα μας σώσει σήμερα...

 

Δε θα μας σώσουνε τα όπλα. Η βία, βία φέρνει. Χρόνια τώρα. Φαύλος κύκλος. Και είναι πια και τέτοιοι οι καιροί, που δεν ξέρεις ξεκάθαρα ποιος είναι ο εχθρός.

Δε θα μας σώσουν οι ιδέες. Απέτυχαν. Φιλόσοφοι, ιδεολόγοι άνθρωποι φωτισμένοι. Παρήλθαν όλοι. Σαν σκιά. Και αυτοί και οι ιδέες τους.

Δε θα μας σώσουν οι επαναστάσεις. ‘’Φωνή λαού, οργή Θεού λένε’’. Διαφωνώ. Ο Θεός, είναι αύρα λεπτή. Δεν έχει Άγιο Πνεύμα η ταραγμένη η ψυχή.

Δε θα μας σώσει ο ανθρωπισμός, η καλοσύνη ή μια απροσδιόριστη αγάπη. Όχι. Δεν αρκούνε. Δε φτάνουνε αυτά, όταν το μαχαίρι μπαίνει στο κόκαλο βαθιά. Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν.

Δε θα μας σώσει ούτε καν η ίδια η επιστήμη. Καλή. Δε λέω. Και αξίζει κανείς να την υπηρετεί. Δεν φτάνει και αυτή όμως από μόνη της. Δεν φτάνει.

Δε θα μας σώσει τίποτα από όλα αυτά…

Είναι σκοτεινές οι εποχές. Ίσως, -δεν ξέρω- λέω, ίσως, οι σκοτεινότερες από καταβολής του κόσμου.

Η Αγιότητα.

Μόνο αυτή θα μας σώσει σήμερα. 

Η Αγιότητα.

Να δώσει ο Θεός, να βγούνε άνθρωποι Άγιοι. Παντού. Σε κάθε κοινότητα. Σε κάθε κοινωνία. Άνθρωποι ζωντανά Ευαγγέλια. Άνθρωποι που θα μπορούν να αναχαιτίσουν το κακό. Άνθρωποι που θα μπορούν ξανά να εμπνεύσουν.

Η Αγιότητα. Μόνο αυτή.

Καλόν αγώνα αδελφοί μου.

*Ελευθεριάδης Γ. ΕλευθέριοςΨυχολόγος*

Τα Νικολοβάρβαρα

 

Αγία - Βαρβάρα μίλησε,

κι ο Σάββας απεκριθη :

"Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα

και συρτε και στο μύλο,

γιατί Αι- Νικόλας έρχεται

στα χιόνια φορτωμένος"

Σύμφωνα με το λαογραφο Νικόλαο Πολίτη, οι τρεις συνεχείς εορτές στις αρχές Δεκεμβρίου (4-5-6), Αγίας Βαρβάρας, Αγίου Σάββα και Αγίου Νικολάου αντίστοιχα, λέγονται περιληπτικά " Νικολοβαρβαρα".

και θεωρούνται ως οι μέρες από τις οποίες αρχίζει να γίνεται δριμύ το κρύο και έτσι σηματοδοτούν την έναρξη του χειμώνα.

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΏΝΑ!!!!

(Η φωτογραφία από παλιό αναγνωστικο της Β' δημοτικού που ξυπνά παιδικές μνήμες!!!)

Κάθε άνθρωπος έχει τρεις φίλους.

 

Ο ένας τον εγκαταλείπει την ώρα του θανάτου, ο άλλος κατά τον ενταφιασμό και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν του τάφου.

Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος οι φίλοι του και ο τρίτος τα καλά έργα.

Διά τούτο, ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει ώστε ενώ όταν γεννήθηκε, όλοι γελούσαν και αυτός έκλαιεν, όταν αποθάνει οι άλλοι να κλαιουν και αυτός να γελάει.

☦️ *Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης*