Η μάνα Παναγιά

 Ἡ Παναγία εἶναι τό πνευματικό στόλισμα τῆς ὀρθοδοξίας. Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες εἶναι ἡ πονεμένη μητέρα, ἡ παρηγορήτρια κ’ ἡ προστάτρια, πού μᾶς παραστέκεται σέ κάθε περίσταση.

Σέ κάθε μέρος τῆς Ἑλλάδας εἶναι χτισμένες ἀμέτρητες ἐκκλησιές καί μοναστήρια, παλάτια αὐτηνῆς τῆς ταπεινῆς βασίλισσας, κι’ ἕνα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στά βουνά, στούς κάμπους καί στά νησιά, μοσκοβολημένα ἀπό τήν παρθενική καί πνευματική εὐωδία της.

Μέσα στό καθένα ἀπό αὐτά βρίσκεται τό παληό καί σεβάσμιο εἰκόνισμά της μέ τό μελαχροινό καί χρυσοκέρινο πρόσωπό της, πού τό βρέχουνε ὁλοένα τά δάκρυα τοῦ βασανισμένου λαοῦ μας, γιατί δέν ἔχουμε ἄλλη νά μᾶς βοηθήσει, παρεκτός ἀπό τήν Παναγία, «ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοί πρός Θεόν ἐν κινδύνοις καί θλίψεσιν ἀεί μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπό πταισμάτων πολλῶν».

Τό κάλλος τῆς Παναγίας δέν εἶναι κάλλος σαρκικό, ἀλλά πνευματικό, γιατί ἐκεῖ πού ὑπάρχει ὁ πόνος κ’ ἡ ἁγιότητα, ὑπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό.

✝️κυρ Φώτης Κόντογλου

Οι Παναγίες του Αγίου Όρους

 

Παναγία η Γοργοεπήκοος - Ιερά Μονή Δοχειαρίου 

Στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους βρίσκεται από το 1646 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γοργοεπηκόου, προσωνύμιο δοσμένο από την ίδια τη Θεοτόκο, λόγω του ότι υπακούει γρήγορα τις δεήσεις των πιστών της. 

Λέγεται πως το έτος εκείνο η μονή δεν είχε τα χρήματα να πληρώσει τους φόρους στους Τούρκους κατακτητές, ο τραπεζάριος του μοναστηριού περνούσε μπροστά από την εικόνα με αναμμένα δαδιά, μαυρίζοντάς τη. Την πρώτη φορά καταφρόνησε τη φωνή που βγήκε από την εικόνα, λέγοντάς του να μην περνά μπροστά από αυτή, ατιμώντας τη, και τη δεύτερη, συγχρόνως με τη φωνή, έχασε το φως του. Αντιλαμβανόμενος τότε, το σφάλμα του, κατασκεύασε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, παρακαλώντας τη να του συγχωρέσει το αμάρτημά του και να του χαρίσει το φως, ώστε βλέποντάς την εικόνα Της να τη δοξάζε. Η προσευχή του εισακούστηκε, βρήκε ξανά το φως του και φτιάχτηκε ένα παρεκκλήσι προς τιμήν της Παναγίας Γοργοϋπηκόου.

Το θαύμα του Αγίου.

 

Η πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος και εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ’ αποτελέσματα. 

Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη. Η κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ο ίδιος τα χάνει. Άκου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! 

Στα χέρια του όμως σφίγγει το λείψανο από το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, που έχει φέρει μαζί του, και προσεύχεται. 

Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. 

Με λαχτάρα ο πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γά­ζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρε­σβυτέρας, το χέρι του Αγίου καί γονατιστός προσεύ­χεται. 

Εκείνη την ώρα μπαίνει ο χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή και βάζει τις φωνές. 

-Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου. 

Ζαλισμένος ο καημένος, μα­ζεύει γρήγορα τ’ άγια λείψανα και προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ’ τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσο­κόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, που τον ζη­τά επειγόντως η γυναίκα του. 

Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το σπί­τι του ιερέα και με έκπληξη ο παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ο γιατρός. 

Πω! πω! σκέφτεται, ο γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! 

Με φρίκη, όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ’ αυτοκίνητο και ένας νέος παραμορφωμένος. Το στόμα του είχε πάει στ’ αυ­τί του. Αποσβολώθηκε ο παπάς.

 -Πάτερ μου, του λέει ο γιατρός, εκείνο το κόκκαλο το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα που σ’ έδιωχνα μου τηλεφώνησε η γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, που έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπα­θε ξαφνικά αυτήν την πάρεση που βλέπεις. Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα και γι’ αυτό σε παρακαλώ πολύ διά­βασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από την πρεσβυτέρα. 

-Ευχαρίστως παιδιά μου, ελάτε στο εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου το χέρι του Αγίου και γονάτισε. 

Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι και αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι, τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα και, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δούμε, το στόμα του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του! Πατέρας και γιος ρίχνονται πάνω μου. 

-Παπούλη πώς να σ’ ευχαριστήσουμε; 

-Όχι εμένα, παιδιά μου, τον Θεό και τον Άγιο. 

Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του Αγίου. 

Όσο για την πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα από είκοσι χρόνια που είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμμία θεραπεία. Μεγάλωσε τα παι­διά της καί ζει στο χωριό προσέχοντας το εκκλησάκι με τα τόσα άγια λείψανα, μια που δεν υπάρχει πια ο πατήρ Ευάγγελος. 

Ο γιατρός πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη: «Εμείς παπά μου πρέπει να τα κά­ψουμε τα βιβλία μας».Πηγή: βιβλίο «Σταχυολογήματα από την θαυμαστή ζωή 

του π. Ευαγγέλου Χαλκίδη, εφημέριου Αγ. Βασιλείου Λαγκαδά»

 

ΠΗΓΗ:http://anthologioxr.blogspot.gr