Αναγνώσματα Κυριακής

 

Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου 2025

Κυριακή των Αγίων Προπατόρων, Άγιοι Θύρσος, Λεύκιος και Καλλίνικος, Άγιοι Φιλήμων, Απολλώνιος, Αρριανός και οι τέσσερις Προτεκτοράτοι† ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΖ΄ (ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ). «Τῶν ἁγίων προπατόρων». Θύρσου, Ἀπολλωνίου, Ἀρριανοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτύρων (†286-287).

📍Ἀπόστολος

ΠΡΟΣ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ Γ´ 4 - 11

4 ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. 5 Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, 6 δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, 7 ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· 8 νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· 9 μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ 10 καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, 11 ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστό 

📍Ευαγγέλιο 

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΔ´ 16 - 24

16 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα, καὶ ἐκάλεσε πολλούς· 17 καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. 18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες, ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 19 καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 20 καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. 21 καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. 22 καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. 23 καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· Ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. 24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΒ´ 14 - 14

14 πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοὶ, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

📍 Ερμηνεία Ευαγγελίου 

16 Ο δε Ιησούς είπε εις αυτόν την εξής παραβολήν· “ένας άνθρωπος παρέθεσε μέγα δείπνον και εκάλεσε πολλούς. 17 Και την ώραν, που θα παρετίθετο το δείπνον, έστειλε τον δούλον του να πη στους προσκαλεσμένους· Ελάτε διότι τώρα είναι τα πάντα έτοιμα. 18 Και αυτοί σαν να ήταν συνεννοημένοι ήρχισαν να παραιτούνται όλοι από το δείπνον με διαφόρους δικαιολογίας· ο πρώτος είπε· Αγόρασα ένα αγρόν και έχω ανάγκην να βγω έξω και να τον ίδω· σε παρακαλώ να με θεωρήσης απηλλαγμένον από την υποχρέωσιν να παρακαθίσω στο δείπνον. 19 Και άλλος είπε· Αγόρασα πέντε ζευγάρια βώδια και πηγαίνω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ να θεωρήσης δικαιολογημένην την απουσίαν μου. 20 Και άλλος είπε· Ενυμφεύθην και δια τούτο δεν μπορώ να έλθω. 21 Και επέστρεψε ο δούλος εκείνος προς τον κύριον του και του διηγήθηκε όλα αυτά. Τοτε, γεμάτος οργήν ο οικοδεσπότης εναντίον των αναξίων προσκαλεσμένων, είπε στον δούλον του· Εβγα γρήγορα εις τας πλατείας και τους δρόμους της πόλεως και φέρε εδώ μέσα τους πτωχούς και τους αναπήρους και τους χωλούς και τους τυφλούς. 22 Και αφού εξετέλεσε την εντολήν του Κυρίου του ο δούλος, είπε· Κυριε, έγινε όπως διέταξες, και είναι ακόμη τόπος αδειανός. 23 Και είπεν ο κύριος προς τον δούλον· Εβγα στους δρόμους, στους φράκτες των κτημάτων, έξω από την πόλιν και παρακίνησε με επιμονήν όλους όσους εύρης να έλθουν εδώ, δια να γεμίση οίκος μου. 24 Διότι σας διαβεβαιώνω, ότι κανείς από τους προσκαλεσμένους εκείνους άνδρες δεν θα γευθή τίποτε από το δείπνον μου”. (Οι κυρίως προσκεκλημένοι, οι πνευματικοί άρχοντες του Ισραήλ και οι άλλοι Εβραίοι, αποροφημένοι από τα υλικά των συμφέροντα και την ματαιοδοξίαν των, ηρνήθησαν την πρόσκλησιν του Χριστού και απέκλεισαν τον ευατόν των από την βασιλείαν των ουρανών. Οι τελώναι και οι αμαρτωλοί και οι ειδωλολάτραι, οι περιφρονημένοι από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους εδέχθησαν με ευγνωμοσύνην και ταπείνωσιν την τιμητικήν πρόσκλησιν και έγιναν έτσι ένδοξα μέλη της βασιλείας των ουρανών).

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΒ´ 14 - 14

14 Διότι πολλοί είναι οι προσκεκλημένοι εις την βασιλείαν του Θεού, αλλά ολίγοι είναι οι εκλεκτοί, που δέχονται με ευγνωμοσύνην την πρόσκλησιν και ετοιμάζονται όπως πρέπει”.

Αιχμαλωτισμένος αγωνιστής

 

«Πολλές φορές συμβαίνει στον αγωνιζόμενο, να μην μπορεί να νικήσει τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο πολύ αιχμαλωτισμένος από τα πάθη του, παρ’όλο που αυτός τα μισεί, τα αποστρέφεται, δεν τα θέλει· και αυτή η κατάσταση θεωρείται κατά την παράδοση της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.

Τότε μόνο δεν θεωρείται μετάνοια, όταν παύσει ο άνθρωπος να αγωνίζεται και λέγει: “Δεν μπορώ πλέον. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε”». 

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Πόνος μεγάλος...

 "Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.

Λέω «στώμεν καλώς» 

και αυτοί κάθονται.

Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.

Και το τραγικότερο; λέω 

«πίετε εξ αυτού πάντες» 

καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι.

Πόνος μεγάλος γιά τον ιερέα.

Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το πάν!

Και έμεινες με το αντίδωρο...

Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι «το Άγιο Θυσιαστήριο;»

Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής.

Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, 

το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω.

Φοβερό θέαμα!

Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω 

τα χέρια μου επάνω 

στην Αγία Τράπεζα. 

Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν γιά πεζά θέματα, να μή βιώνουν το μοναδικό γεγονός.

Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.

Απόλυτα παραδομένος 

στο Θεό.

Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.

Χωρίς «βιοτική μέριμνα».

Είμαστε όλοι ιερουργοί…

"Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει 

ο Θεός να ζούμε!

Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει 

να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού».

Να κλαίμε από ευτυχία που 

ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται 

και θυσιάζεται από αγάπη 

για εμάς.

Εάν δέν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;

Ποιόν κοροϊδεύουμε;

Πιο συνεπείς είναι αυτοί 

που δέν μπαίνουν στο ναό...

Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.

-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναί, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια."

Οσίου Πορφυρίου.

Η Σούπα του Ξένου

Ήταν λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, σε ένα μικρό χωριό σκεπασμένο με χιόνι. Οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να κλείνονται στα σπίτια τους, να ετοιμάζουν γιορτινά τραπέζια, να στολίζουν και να σκέφτονται τι δώρα θα ανταλλάξουν.

Ένα απόγευμα, έφτασε στο χωριό ένας ξένος. Ήταν κουρασμένος, παγωμένος, φορούσε ένα παλιό παλτό και κρατούσε μόνο ένα μικρό ταγάρι. Χτύπησε την πρώτη πόρτα και είπε:

- «Καλή σας μέρα. Μήπως έχετε λίγο φαγητό;»

Η νοικοκυρά κοίταξε το άδειο καλάθι της και απάντησε:

- «Δυστυχώς, δεν περισσεύει τίποτα…»

Και του έκλεισε ευγενικά την πόρτα.

Το ίδιο συνέβη και στο δεύτερο σπίτι, και στο τρίτο.

Οι άνθρωποι δεν ήταν κακοί, μόνο φοβισμένοι ότι δεν έχουν αρκετά.

Ο ξένος δεν παραπονέθηκε. Πήγε στην πλατεία, έβγαλε από το ταγάρι του ένα παλιό, αλλά καθαρό σιδερένιο καζάνι, έβαλε μέσα λίγο νερό και άναψε μια μικρή φωτιά. Έπειτα έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό, λείο βότσαλο και το έριξε μέσα.

Οι χωριανοί τον παρατηρούσαν από τα παράθυρά τους. Ένας παππούς πλησίασε διστακτικά.

- «Τι κάνεις εκεί, ξένε;»

- «Φτιάχνω την περίφημη… σούπα από βότσαλο!!! Θέλει μόνο νερό, φωτιά… και αυτό το θαυματουργό βότσαλο. Βέβαια, αν είχα ένα μικρό κομμάτι καρότο, θα γινόταν ακόμη πιο νόστιμη.»

Ο παππούς γύρισε σπίτι, έφερε ένα καρότο. Ο ξένος το έκοψε και το έριξε μέσα. Η μυρωδιά άρχισε να αλλάζει.

Ήρθε μια γυναίκα:

- «Αν είχατε λίγο κρεμμύδι, ίσως…»

Κι έφερε ένα κρεμμύδι.

- «Ξένε, μια πατάτα θα βοηθούσε;» ρώτησε ένας νεαρός.

-«Θα την έκανε υπέροχη!»

Και πρόσθεσαν πατάτες.

Με την ώρα, ντροπαλά, διστακτικά, οι χωριανοί έφερναν ό,τι είχαν: λίγο λάδι, λίγα φασόλια, λίγο ρύζι, ένα κομμάτι κρέας. Κανείς μόνος του δεν είχε αρκετό για σούπα. Μα όλοι μαζί είχαν παραπάνω από αρκετά.

Το καζάνι σιγόβραζε και η μυρωδιά γέμισε την πλατεία.

Ο ξένος χαμογέλασε και είπε:

- «Βλέπετε; Το βότσαλο κάνει θαύματα… όταν οι καρδιές ανοίγουν.»

Όταν η σούπα ήταν έτοιμη, μοιράστηκε σε όλους. Δεν υπήρξε άνθρωπος που να έφαγε μόνος του εκείνο το βράδυ. 

Γύρω από τη φωτιά, άνθρωποι που πριν ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους γελούσαν μαζί, μοιράζονταν ιστορίες, ζέσταιναν όχι μόνο το σώμα αλλά και την καρδιά.

Ένα μικρό κορίτσι πλησίασε τον ξένο και του είπε:

- «Κύριε, πού θα πάτε τώρα; Θέλετε να μείνετε στο σπίτι μας;»

Ο ξένος της χαμογέλασε:

- «Ευχαριστώ, μικρή μου. Αλλά υπάρχουν κι άλλα χωριά που περιμένουν να μάθουν το μυστικό της σούπας από βότσαλο.»

Τότε ένας χωρικός τον ρώτησε:

-«Πες μας… το βότσαλο είναι στ’ αλήθεια θαυματουργό;»

Ο ξένος πήρε το βότσαλο, το σήκωσε στο φως της φωτιάς. Ήταν απλό, σαν όλα τα άλλα.

- «Το θαύμα δεν είναι στο βότσαλο,» είπε. «Το θαύμα είναι όταν ο ένας προσφέρει στον άλλον. Μια καρδιά κλειστή δεν χορταίνει ποτέ. Μια καρδιά ανοιχτή γεμίζει την πλάση.»

Οι χωριανοί συγκινήθηκαν.

- «Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο για να στολίζουμε τα σπίτια μας,» συνέχισε. «Είναι για να στολίζουμε τις ψυχές μας. Κι αυτό γίνεται με αγάπη, με προσφορά, με τη ζεστασιά ενός πιάτου φαγητού προς τον άλλον.»

Άφησε το βότσαλο μέσα στο καζάνι και ετοιμάστηκε να φύγει.

Ο παππούς είπε τότε:

- «Το βότσαλο θα μείνει εδώ. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι κανείς δεν πρέπει να μένει πεινασμένος στο χωριό μας.»

Και έτσι έγινε.

Κάθε χρόνο, λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, οι χωριανοί έφτιαχναν όλοι μαζί μια μεγάλη σούπα και τη μοίραζαν σε όποιον είχε ανάγκη ξένο ή γνωστό, φτωχό ή πλούσιο, δεν είχε σημασία.

Ο ξένος χάθηκε μέσα στο χιόνι. Κανείς δεν τον ξανάδε.

Αλλά όλοι ήξεραν πως είχε αφήσει πίσω του κάτι πιο πολύτιμο από δώρα:

είχε αφήσει το πνεύμα της αληθινής χριστουγεννιάτικης αγάπης.

🌻

Πάτερ, βλασφημώ…

«Κάποιος τεχνίτης επισκέφθηκε τον πατέρα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο και του είπε:

«Πάτερ, βλασφημώ…

Αλλά συμβαίνει κάτι παράξενο. Όταν προσπαθώ να βιδώσω μία βίδα και αυτή δεν βιδώνει, με εξοργίζει… Μόλις όμως βλασφημήσω, αμέσως βιδώνει».

Ατάραχος ο Γέροντας απαντά στον τεχνίτη:

«Έτσι ήταν επόμενο να γίνη»!

Και μπροστά στην έκπληξι τού τεχνίτη συνεχίζει ο γέροντας:

«Ένας  δαίμονας  εμποδίζει τη  βίδα  να  βιδώση  ενώ κάποιος άλλος  σε  παροτρύνει  να βλασφημήσης... Μόλις ο δεύτερος σε καταφέρει να βλασφημήσης, φεύγει ο πρώτος από τη  βίδα και αμέσως αυτή βιδώνει… Προσοχή, παιδί  μου, να  μη  βλασφημής αλλά να προσεύχεσαι όταν εργάζεσαι!!»

*☦️ Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν

"Έχω τον άγιο μπροστά. Γι’ αυτό και δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν. Η υμνογραφία, η πνευματική αυτή εργασία, είναι ένωση της ψυχής μετά του Θεού· είναι μία θαυμασία προσευχή· είναι μία μεταρσίωσις του νοός· είναι μία μυστική θεωρία· είναι ένα μυστήριον, που δεν ερμηνεύεται και με λόγους δεν εξωτερικεύεται. 

Η υμνογραφία είναι η υπάτη φιλοσοφία. Δεν εκφράζεται με αυτά τα λόγια. Πρέπει κανείς να την δοκιμάση για να την αισθανθεί."

Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ο υμνογράφος (+07/12) 

Ο Άγιος σώζει τα Μύρα από μια μεγάλη πείνα.

Κάποτε ήρθε πολύ μεγάλη πείνα στην περιοχή της Λυκίας. Τα δε Μύρα, η επαρχία του Αγίου Νικολάου κινδύνεψε να καταστραφεί. Αλλά ο Άγιος λυπήθηκε το ποίμνιό Του: 

Κάποιος πλοίαρχος φόρτωσε το πλοίο του με σιτάρι με προορισμό τη Γαλλία. Τη νύχτα στον ύπνο του βλέπει τον Άγιο Νικόλαο να του λέει: «Το σιτάρι να το πάρεις στα Μύρα της Λυκίας και όχι στη Γαλλία, γιατί εκεί είναι μεγάλη πείνα και θα το πωλήσεις πολύ ακριβά και γρήγορα. Πάρε και τρία φλουριά και όταν φθάσεις στα Μύρα θα πάρεις και τα υπόλοιπα χρήματα. Το πρωί, αφού ξύπνησε ο πλοίαρχος βρήκε στα χέρια του τα νομίσματα, διηγήθηκε στους ναύτες του τα όσα του συνέβησαν τη νύχτα και τους έδειξε τα νομίσματα. Όλοι συμφώνησαν ότι έπρεπε να οδηγήσουν το πλοίο στα Μύρα γιατί ήτανε θέλημα Θεού. Πράγματι, αφού έφθασαν στα Μύρα πούλησαν αμέσως όλο το σιτάρι σε πολύ καλή τιμή, οι δε κάτοικοι των Μύρων δόξασαν τον Θεό, ο οποίος τους φρόντισε να μην πεθάνο

υν.

Το θαύμα του Αγίου Νικολάου

 «Ήταν στη Μόσχα, πριν από 5-6 χρόνια (δηλαδή στις αρχές του 20ού αιώνα). Σε μια φτωχή οικογένεια, η μητέρα βγήκε για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, αφήνοντας τον μικρό τρίχρονο παιδί της μόνο στο δωμάτιο. Όταν η μητέρα έκλεισε την πόρτα πίσω της, ο γάντζος της πόρτας έπεσε στη γροθιά και η πόρτα κλειδώθηκε από μέσα. Το μικρο τριγύρισε στο δωμάτιο, έφτασε στη βρύση και την άνοιξε. Το νερό άρχισε να τρέχει. Δεν κατάφερε να το κλείσει. Φοβήθηκε και άρχισε να ουρλιάζει. Η μητέρα του ήρθε, αλλά η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Ενώ πήγε να φωνάξει τον κλειδαρά, να ανοίξει την πόρτα… το παιδί ησύχασε. Ανήσυχη, η μητέρα έτρεξε μες στο δωμάτιο – το παιδί της δεν το βλεπε πουθενά. Έτρεξε στην κούνια και το μωρό ήταν ήρεμα ξαπλωμένο κι όλο βρεγμένο. Η κούνια ήταν φτιαγμένη με ψηλές πλευρές, ώστε το παιδί να μην μπορεί να μπει μόνο του μέσα……

– Πώς μπήκες εδώ; – αναφώνησε έκπληκτη η μητέρα.

«Ο παππούς με έβαλε μέσα», απάντησε το παιδί χαμογελώντας.

-Ποιος παππούς;

-Αυτός εκεί! – και το μικρό έδειξε με το χέρι του την εικόνα του Αγίου Νικολάου.

Εδώ η πιστή μητέρα έπεσε με δάκρυα τρυφερότητας μπροστά στην εικόνα του Θαυματουργού-Ελεήμονος: κατάλαβε ότι ο ίδιος ο Άγιος είχε εμφανιστεί στο αθώο μωρό της και πατρικά το χάιδεψε, βάζοντάς το στην κούνια του. Και η ευγνώμων καρδιά του παιδιού, του έμαθε να ευχαριστεί τον Άγιο, χωρίς καμία προτροπή, όπως μπορούσε: έκτοτε, το παιδί άρχισε να βάζει τα περισσότερα από τα δώρα που του έφερναν στην εικόνα του Ιεραρχου του Χριστού. «Αυτό είναι για τον παππούλη», έλεγε συνήθως το παιδί, βάζοντας την παιδική του προσφορά στην εικόνα, και μόνο τότε του επέτρεπαν να πάρει τα δώρα από την εικόνα όταν του έλεγαν ότι ο «παππούς» έδωσε εντολή να τα δώσουν στα φτωχά παιδιά. ”

Να, ένα συγκινητικό παράδειγμα όχι μόνο της βοήθειας του Αγίου, που εκείνη τη στιγμή δεν του ζητήθηκε, αλλά και μιας εκπληκτικής ευαισθησίας και ευγνωμοσύνης που φούντωσε ξαφνικά σε τόσο μικρή ηλικία.

Από το βιβλίο «Πώς ζει η Ρωσική Ορθόδοξη Ψυχή μας» του Επισκοπου Βόλογκντα και Τοτέμσκι Νίκωνος, που δημοσιεύτηκε το 1909.ο θαύμα του Αγίου Νικολάου

Αναβάλλεται η βραδινή Ακολουθία

 

4 Δεκεμβρίου.

Λόγω της κακοκαιρίας ακυρώνεται η σημερινή βραδινή Θεία Λειτουργία.

Θα γίνει ένωση των εκκλησιών;