Κάποτε ἕνας νεαρός ἐπισκέφθηκε ἕναν ἐρημίτη. Ἤθελε νά μάθει καί νά ρωτήσει πολλά. Τόν ξάφνιασε, ὅμως, ἡ σιωπή τοῦ ἐρημίτη καί ἡ ἀπροθυμία του νά συνεχίσει τή φλύαρη συζήτηση.
Ὁ νεαρός ἐνοχλημένος τόν ρώτησε μᾶλλον πειρακτικά:
Γέροντα, ἀλήθεια, τί ἔχετε μάθει ἀπό τή ζωή σας στά τόσα χρόνια σιωπῆς;
Ὁ γέροντας χωρίς νά δώσει ἀπάντηση, ἔριξε τόν κουβά στό παρακείμενο πηγάδι καί τόν ἀνέσυρε γεμάτο ὅσο πιό βίαια μποροῦσε.
Κοίταξε μέσα στό πηγάδι, εἶπε στό νεαρό, καί πές μου τί βλέπεις.
Ὁ νεαρός κοίταξε μέ προσοχή καί εἶπε:
Δυστυχῶς δέν μπορῶ νά δῶ τίποτα!
Ὕστερα ἀπό λίγα λεπτά σιωπῆς ὁ ἐρημίτης τοῦ ξανάπε:
Ξανακοίταξε καί πές τώρα τί βλέπεις.
Ὁ νεαρός ἀπρόθυμα ξανακοίταξε ἀλλά ἐκστατικός εἶπε:
Βλέπω τώρα τό πρόσωπό μου νά καθρεφτίζεται στό νερό σάν νά ’χω μπροστά μου τόν καθρέφτη τοῦ σπιτιοῦ μου!
Ὁ ἐρημίτης χωρίς νά σταματήσει τό κομποσκοίνι τοῦ εἶπε:
Εἶδες, ὅταν ἔριξα τόν κουβά στό πηγάδι γιά νά ἀντλήσω νερό, ἐκεῖνο θόλωσε. Τώρα πού ἠρέμησε μπόρεσες νά δεῖς καλά τό πρόσωπό σου! Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς σιωπῆς: ὁ ἄνθρωπος βλέπει τόν ἑαυτό του!
Ὁ νεαρός, ἀφοῦ πῆρε ταπεινά τήν εὐχή τοῦ ἐρημίτη, ἐπέστρεψε στόν πολύβουο κόσμο τῆς καθημερινότητας σοβαρά προβληματισμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου