«Δές! Μία γωνίτσα διακρίνω μέσα σου, ψυχή μου, σάν μιά σπηλιά φωτισμένη μέ κεράκι μέσα σέ ἕνα τεράστιο βουνό, συμπιεσμένη ἀπ’ τό σκοτάδι. Ὅσο περισσότερο προσηλώνομαι σ’ αὐτό τό κρυμμένο φῶς μέσα σου, ὅλο καί περισσότερο μοῦ μοιάζει μέ παρθενική ὡραιότητα, μέ τήν πρωταρχική ὡραιότητά σου, ψυχή μου! Στό κοίταγμά μου, τό μικρό ἐτοῦτο φῶς μεγαλώνει καί ἀναγνωρίζω πλέον καθαρά τό θαυμαστό παρθενικό πρόσωπο. Σάν ἡλιαχτίδα ντυμένη τό φεγγάρι.
Ἐκεῖ εἶναι ἡ σωτηρία σου, ψυχή φοβισμένη! Ἐκεῖ εἶναι ἡ ζωή σου! Ὅλα τά ἄλλα εἶναι τάφος. Μόνον ἐτούτην τήν μικρή ἀναλαμπή, ἄν μποροῦσες νά ἀναζωπύρωνες καί, σάν μεγάλη λαμπάδα, νά τή φώλιαζες στόν νοῦ καί στήν καρδιά μου...
Σύνελθε, ψυχή μου, στύλωσε τό βλέμμα σου στή μικρή σπηλιά ὅπου ἡ μικρή παρθένος κατοικεῖ. Δές, ἀπό τή σπηλιά αὐτή θά ἔρθει ἡ λύτρωση! Ἐκεῖ μέσα της σώζεται ὅλη ἡ ἐναπομείνασα δύναμη, ἡ ἀκηλίδωτη ὡραιότητα, ἡ ἀπούλητη ἀθανασία...
Ἔξω ἀπό τό σπήλαιο, ἔξω ἀπό τήν ψυχή μου, ὅπου ἡ παρθένος γεννάει τόν Θεόν, τό κάθε τί εἶναι σκιά καί στάχτη· μαζί μέ τούς νωθρούς τροχούς τοῦ σώματος...».
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
«ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου