Ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς μιλᾶ γιὰ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο

«Τὸν Ἅγιο Νεκτάριο Μητροπολίτη Πενταπόλεως τὸν ἐγνώριζον καὶ συναναστρεφόμην 

μετ’ αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ 1914 

μέχρι τῆς πρὸς Κύριον ἐκδημίας Του 

καὶ ἐθεώρουν τοῦτον ὡς ζῶντα Ἅγιον ἐμφορούμενον 

ἀπὸ ἀκραιφνὲς Ὀρθόδοξον πνεῦμα. 

ʽἩ μετ’ αὐτοῦ ἀναστροφὴ 

ἐπλημμύριζεν τὴν ψυχήν μου 

ἀπὸ αἰσθήματα σεβασμοῦ καὶ εὐλαβείας 

πρὸς τὴν Ἁγιότητά του 

καὶ ὅτε ἐξομολογούμην 

διέκρινα τὴν μεγάλη ἀγάπη του, 

τὴν ἄκραν ταπεινοφροσύνη του 

καὶ τὸ βάθος τῆς πνευματικότητός του: 

τοῦτον δὲ εἶχον ὡς στήριγμα 

εἰς τοὺς πειρασμοὺς τῆς μοναχικῆς μου ζωῆς. 

Ἀνεχώρουν ἐκ τῆς ἱερᾶς Μονῆς 

τῆς μετανοίας μου καὶ ἀπὸ τὴν Πάτμον, ὑπεβαλόμην εἰς θυσίας και κόπους 

γιὰ νὰ συναντήσω αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ φήμη ἔφθανε 

μέχρι τῆς ὑποδούλου τότε Δωδεκανήσου.

Δόλος δὲν ὑπῆρχε στὴν καρδιά του, 

ἕνας μόνον διακαὴς πόθος 

ἐφλόγιζεν τὴν ψυχήν του: 

νὰ ἰδῇ τὸν μοναχικὸν βίον 

ἐξαπλούμενον εἰς ὅλον 

τὸ ταλαιπωρημένον ἔθνος ἡμῶν, 

συμφώνως μὲ τὸ πνεῦμα τῶν πατέρων μας 

διὰ νὰ δύναται ἡ Ἐκκλησία τῆς Πατρίδος 

νὰ ἐξευρίσκει στρατιώτας 

ἀφοσιωμένους εἰς αὐτὴν 

καὶ νὰ ἀντλῇ τὴν δύναμιν καὶ τὸ κῦρος της 

ἀπὸ τὰ προπύργια τῆς Ὀρθοδοξίας, 

τὰ Μοναστήρια. 

Οἱ φιλομόναχες τάσεις μου 

ὀφείλονται κατὰ τὸ πλεῖστον 

εἰς τὰς προτροπὰς ἐκείνου.

 Ἡ ἵδρυσις τῆς Μονῆς του ἐν Αἰγίνῃ

εἶναι ἡ σφραγὶς τοῦ πνεύματός του. 

Ἦτο ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς 

καὶ μίαν σκέψιν εἶχε: 

νὰ δημιουργήσῃ κέντρα προσευχῆς. 

Ὡμίλει περὶ νοερᾶς προσευχῆς 

διότι εἶχε καλλιεργήσει εἰς τὸν ἑαυτόν του 

τὸν ἀνώτερον αὐτὸν τρόπον τῆς προσευχῆς.

Παρηκολούθησα τοῦτον λειτουργοῦντα 

και διέκρινα τὴν βαθίαν του πίστιν, 

τὴν εὐσέβειάν του καὶ τὸν φόβον Θεοῦ ἐνοικοῦντα εἰς αὐτόν».