Στην ἱστορία τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτη, ὅπως καταγράφεται στὸ Μέγα Συναξαριστὴ τοῦ Ματθαίου Λάγγη (τόμος Ὀκτωβρίου), ἀναφέρεται τὸ παρακάτω ἀξιοπρόσεκτο ἐπεισόδιο:
Στα βυζαντινὰ χρόνια καὶ πιὸ συγκεκριμένα τρεῖς αἰῶνες μετὰ τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου, ἡ Θεσσαλονίκη πολιορκήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους.
Τότε φύλακας τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου ἦταν ἕνας ἐνάρετος μοναχός.
Μία νύχτα ἐμφανίστηκαν δυὸ νέοι στὸ μοναχὸ καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ μπεῖ στὸ ναὸ καὶ νὰ εἰδοποιήσει "τὸν ἀφέντη του" ὅτι τοῦ φέρνουν ἕνα μήνυμα ἀπὸ τὸ Βασιλιὰ. Ὁ ἀδελφὸς μπῆκε μέσα, πῆγε στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου καὶ τοῦ μετέφερε τὴν εἰδοποίηση.
Τότε ὁ Ἅγιος Δημήτριος, σὰν ὅραμα, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο του, προχώρησε & συνάντησε τοὺς δύο νέους. Ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: "Ὁ Βασιλιὰς τῶν ὅλων σὲ διατάζει νὰ φύγεις ἀπὸ αὐτὴ τὴν πόλη τώρα, γιατὶ θὰ πέσει στὰ χέρια τῶν βαρβάρων".
Τότε ὁ Ἅγιος ἔσκυψε τὸ κεφάλι τοῦ, τὰ μάτια τοῦ δάκρυσαν καὶ παρέμεινε πολλὴ ὥρα σ' αὐτὴ τὴ στάση.
Ὁ μοναχὸς λυπήθηκε πολὺ καὶ εἶπε στοὺς νέους, πού προφανῶς ἦταν ἄγγελοι: "Ἄν ἤξερα πόσο θὰ λυπηθεὶ ὁ ἀφέντης μου ἀπὸ τὸ μήνυμὰ σας, δὲ θὰ τὸν εἰδοποιοῦσα". Τελικά, ὁ Ἅγιος Δημήτριος σήκωσε τὸ κεφάλι καὶ τοὺς εἶπε: "Ὥστε ὁ Βασιλιὰς καὶ Κύριος τῶν ὅλων ἔκρινε τὸ λαὸ αὐτῆς τῆς πόλης ἄξιο νὰ σφαχτεῖ ἀπὸ τοὺς βάρβαρους; Τότε, πεῖτε Του πώς Ἐκεῖνος μὲ ἔβαλε φύλακα σ' αὐτὴ τὴν πόλη. Δὲ θὰ φύγω λοιπόν, ἀλλὰ θὰ κάνω αὐτὸ πού ἔκανε κι Ἐκεῖνος: θὰ δώσω τὴ ζωὴ μου γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἄν χαθοῦν αὐτοί, ἂς χαθῶ κι ἐγὼ μαζὶ τους".
"Αὐτὸ νὰ Του ποῦμε;" ρώτησαν οἱ ἄγγελοι. "Δὲ φοβᾶσαι μήπως ὀργιστεῖ ἐναντίον σου;".
"Αὐτὸ νὰ Του πεῖτε" ἀπάντησε ὁ Ἅγιος καὶ ἐπέστρεψε, πάντα σὰν ὅραμα, στὸν τάφο του.
Οἱ δυὸ νέοι ἔφυγαν. Την ἄλλη μέρα ὁ μοναχὸς διηγήθηκε τὴ συγκλονιστικὴ ἐμπειρία του καὶ ὁ λαὸς τῆς Θεσσαλονίκης κατάλαβε πώς θὰ ἔχει τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου στὸν ἀγώνα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου