Το «κελλάκι»μου στα Εξάρχεια.

(Εις μνημόσυνον)

Στα Εξάρχεια είμαι από το 1982. Κλείνω τριαντακονταπενταετία εδώ. 

Μια ζωή.

Το βρήκα εδώ πέρα, δεν είναι δικό μου. Με ενοίκιο είναι. 

Καλό είν’ αυτό. Και πολύ μεγάλο είναι!

Ο Χριστός είχε το σπήλαιο της Βηθλεέμ. 

Τα άχυρα. Εμείς δεν έχουμε άχυρα ακόμα.

Έχουμε ντεκόρ φάτνης, αλλά όχι τόσο προχωρημένο.

Τι να κάνομε; 

Παροικούμε. Περνάμε.

Πάροικοι και παρεπίδημοι εσμέν· Οδίται και ουχί πολίται, λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Πολίται είναι οι μόνιμοι κάτοικοι.

Πορευόμεθα προς την μένουσαν και μέλλουσαν πόλιν, που λέει ο Απόστολος Παύλος… 

Δόξα τω Θεώ….,

Ο Παντοκράτωρ! Μας κρατάει στα χέρια του!

Κάνει ό,τι θέλει. Και δεν πέφτει ούτε ένα φύλλο από το δέντρο, χωρίς τη γνώση Του!

Ούτε ένα πουλάκι, ένα στρουθίο να πέσει κάτω. 

Όχι! Χωρίς τη γνώση Του και χωρίς τη θέλησή Του.

Εδώ λειτουργεί το μυστήριο της ελευθερίας. 

Και ξέρει και δεν εμποδίζει. 

Τι είναι αυτό;

Ο Θεός μόνο μπορεί να το κάνει. Εμείς δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά.

…..Όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, ξέρετε τι κάνει η αφεντιά μου; Είμαι και παπάς, αλλά και οι πιστοί μπορεί να το κάνουν. 

Μνημονεύω ονόματα ζώντων και τεθνεώτων. 

Χιλιάδες ονόματα. 

Και καθώς έχω τόσα χρόνια στην Εκκλησία, μισόν αιώνα, έχω γνωρίσει πολλούς.

Κι αρχίζω εκεί την προσευχή, και τι έρχεται; 

Έρχεται ο ύπνος τόσο ωραία, που όλοι αυτοί με ευγνωμονούν και με αποκοιμίζουν!

Τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, σας μνημονεύω.

Θα μου πείτε: «Πού βρίσκεις άκρη;»

Βρίσκει η Εκκλησία, βρίσκει ο Χριστός, βρίσκω κι εγώ.

Τα παραπέρα μην τα ρωτάτε.

Γι’ αυτό, να προσευχόμεθα!

✝️π.Ανανίας.