Η παραλυσία μέσω σωτηρίας!

 Ένα νεαρό παιδί έπασχε για τριάντα χρόνια από χρόνιο  νευρολογικό σύνδρομο με παράλυση και αταξία και ήταν καθηλωμένος σε  αναπηρικό καροτσάκι.

Το 1981 επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Εκεί  τον πλησίασε κάποιος προσκυνητής Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας και του  είπε ότι θα αναλάβει τα έξοδά του για να τον πάρει στην Αμερική για  μεταμόσχευση νευρικών κυττάρων.

Η επιθυμία του να ξανασταθεί στα πόδια του και να περπατήσει άναψε  μέσα του. Πριν να πάρει όμως την απόφαση θέλησε να ρωτήσει τον γέροντα  Παΐσιο.

Στις πέντε το πρωί στον χώρο του παλαιού ιατρείου των Καρυών, αφού  ενημέρωσαν τον γέροντα, έγινε η συνάντησή τους. Ο γέροντας άκουσε τον  λογισμό του και τον σταύρωσε στο κεφάλι με το λείψανο του αγίου Αρσενίου  του Καππαδόκου που είχε μαζί του.

Κατόπιν έπιασε τα παράλυτα και ατροφικά πόδια του και τα ασπαζόταν λέγοντας:

– Ποδαράκια, ποδαράκια, αυτά θα σε πάνε στον παράδεισο και εσύ δεν το καταλαβαίνεις.

Χωρίς να του πει τίποτα, αναφέρει το παιδί, ο γέροντας του λέει:

– Στην Αμερική να μην πας, θα σε κάνουν πειραματόζωο.

Έπειτα τον κοίταξε στα μάτια και του είπε:

– Σήκω να περπατήσουμε.

Νόμιζα πως ο γέροντας αστειευόταν. Μου ξαναλέει.

– Άντε θα σηκωθείς καμιά φορά;

– Γέροντα του λέω δεν μπορώ, ούτε ξέρω πως περπατάει κανείς.

Με αρπάζει στην αγκαλιά του και αρχίσαμε να περπατούμε, ενώ  προσευχόταν με δάκρυα. Έπειτα με έβαλε να καθίσω στο καροτσάκι, κάθησε  δίπλα μου σε μια καρέκλα και μου λέει:

-Άκουσε παιδί μου, δεν θα γίνεις καλά. Χειρότερα θα πηγαίνεις καλύτερα όχι.

Αλλά να γνωρίζεις ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται γύρω σου  και σε διακονούν, σώζονται. Και εσύ γίνεσαι ένα μέσο σωτηρίας ψυχών.

Ο Θεός αυτό ζητάει από σένα.

(«Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης» – Ι. Μητρόπολις Λεμεσού)